Gastblog: Casper Swiebel over zijn passie voor fotografie
In deze blog geen verhaal van of over mij, maar een gastblog van Casper Swiebel over zijn passie voor fotografie en hoe hij die combineert met chronisch ziek zijn.
Casper en ik hebben elkaar leren kennen in een van zijn favoriete gebieden om te fotograferen en via Facebook is er contact gehouden. Ik heb Casper uitgenodigd een gastblog te schrijven omdat hij voor mij een goed voorbeeld is hoe fotografie méér kan zijn dan alleen maar een hobby.
Chronisch ziek zijn
Chronisch ziek zijn, dat is niet een botbreuk of een griepje. Cronische ziekten zijn vaak niet voor de buitenwereld zichtbaar, en daar zit vaak het grote probleem voor patiënten. Men ziet niet dat je ziek bent, dus mankeer je vast ook niets. Je ziet er goed uit, je loopt, je rijdt en je kunt dus alles nog wel volgens de buitenwereld.
De realiteit is echter anders. Ruim twintig jaar geleden begon bij mij de ellende en werd er het fenomeen van Raynaud (een vorm van reuma, red.) vastgesteld. Ik kon van de een op de andere dag mijn werk niet meer uitvoeren en dat was een grote domper. Ik was net klaar met mijn opleidingen en had een mooie toekomst in het vooruitzicht, maar ik kwam op mijn 27ste thuis te zitten. In mijn ogen te jong om achter de geraniums naar buiten te staren, dus heb ik er alles aan gedaan om werk te zoeken wat ik nog wel zou kunnen, en dat lukte.
Helaas resulteerde dit in meer klachten en werd ik alleen maar zieker. Ik belandde in het ziekenhuis. Naast reuma had ik er inmiddels ook nog hartproblemen bijgekregen. Ik heb zes maanden gerevalideerd om om te gaan met 24 uur per dag pijn. Dat moet ik bovendien ook nog combineren met de zorg voor mijn dochter.
Uiteindelijk ben ik, na tien jaar vechten met instanties, volledig afgekeurd. Dat is moeilijk, maar ik heb mij erbij neergelegd.
Het landschap van de Oostvaardersplassen
Het Oostvaardersbos in herfsttinten
En als je mazzel hebt, kom je ook een vos tegen
Geraniums of fotografie
Als geraniums geen optie zijn, wat kan ik dan nog wel?
Ik ben fysiek dusdanig beperkt dat ik veel afhankelijk ben van hulpmiddelen zoals een scootmobiel en een elektrische fiets. Daarnaast moet je continu een afweging maken in wat je doet.
In 2016 pakte ik de digitale camera en begon met fotograferen. Soms met de elektrische fiets, soms met de scootmobiel en soms kan ik een klein stukje lopen. Gelukkig is autorijden nog een optie.
Mijn vaste plekjes zijn toch wel de randgebieden van de Oostvaardersplassen en het Oostvaardersveld. Ook de Lepelaarplassen vormen voor mij een paradijs om te fotograferen. Alle foto’s verzamel ik in blogs die ik publiceer op mijn website.
De IJsvogel, een prachtige vogel om tegen te komen
De Lepelaar van dichtbij
Ganzen genoeg in de Oostvaardersplassen
Wat fotografie voor mij betekent
Maar dan komt de buitenwereld weer om de hoek kijken. Die zien je lopen, fietsen en trekken de conclusie dat het beter met je gaat, want je bent lekker op pad. Vaak hoor ik dat ik vast niets mankeer, want ik kan nog alles.
Fotografie geeft mij een stuk vrijheid. Vrijheid om even de pijn naar de achtergrond te verplaatsen. De vrijheid om even niet met mijn chronisch ziek zijn bezig te zijn. De vrijheid om je even te focussen op iets anders, iets leuks.
En dan stuit je op iemand die het nodig vindt om onnodig de invalidenparkeerplaats bezet te houden of dusdanig te parkeren dat alleen een slangenmens nog fatsoenlijk kan instappen. Respect voor mijn eigen invalidenparkeerplaats is er ook al niet. En je moet constant in de verdediging want mensen hebben hun oordeel helaas vaak te snel klaar.
Ook tijdens de Covid-pandemie ben ik maar weinig buiten geweest. Deels vanwege mijn eigen gezondheid, maar ook deels vanwege privé-omstandigheden. Dus ben ik extra blij als ik er even met de camera op uit kan. Fotografie is mijn ding waar ik heel veel rust en geluk uit kan halen.
Het is jammer dat veel mensen schijnbaar weinig begrip op kunnen brengen voor je chronische ziekte en de daarbij behorende beperkingen en invaliditeit. Maar ondanks alles probeer ik zo positief mogelijk te blijven! Maar dat is niet altijd even makkelijk…
Strijd bij de Konikpaarden, toepasselijk plaatje
Gelukkig kom je ook genoeg moois tegen op je pad, zoals deze edelherten in de sneeuw
Heckrunderen, de derde groep grote grazers in het gebied
Tot slot
Bovenstaande foto’s zijn allen genomen door Casper in de Oostvaardersplassen, Oostvaardersveld en Lepelaarplassen, tegenwoordig bekend onder de noemer Nationaal Park Nieuw Land.
Meer werk van Casper, ook van andere gebieden, is te bekijken op zijn website.
Vragen of opmerkingen n.a.v. deze blog? Neem dan contact op.
